โศกนาฏกรรมในงานเขียน

โศกนาฏกรรมในงานเขียน



ฮ่าๆๆๆ………มึงเห็นไหม มึงเห็นท้องฟ้านั้นไหม ว่ามันสวยงามขนาดไหน ฮ่าๆๆ กูนี้แหละ คือผู้ที่บรรจงสร้างมัน กู กูคนเดียว ฮ่าๆๆๆ …… กรัง…ชายหนุ่มวัยกลางคนตะโกนดังขึ้นกลางสี่แยกไฟแดง

มันบ้า ไอ้นี่มันเป็นคนบ้า แถวย่านนี้วะ ใครๆก็รู้จักมัน มันค่อนข้างเสียสติ หลายสัปดาห์ที่แล้ว มันฆ่าหมาที่ตลาด ตายแบบสดๆ บางคนก็เล่าว่ามันเป็นผีปอบ แต่กูว่าไม่วะ กูว่ามันหลอนเสียมากกว่า มันก็ไม่ต่างอะไรไปจากหมาที่ถูกฆ่านั้นแหละ มันโง่…ชายหนุ่มวัยหกสิบพูดขึ้นขณะเดินอยู่ริมถนน กับ พ่อค้าขายอักษร………….ผมว่าเราน่าจะหาทางเอาเขาไปรักษานะครับ ยิ่งปล่อยไว้แบบนี้ ดีไม่ดีเวลาเขาเกิดเสียสติ วิ่งผ่าไฟแดงเข้าบ่อยๆ มันอาจจะเกิดอันตรายขึ้นได้นะครับ……กุมพา หนุ่มวัยยี่สิบกว่า กล่าว ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ไอ้กรัง………….

เออ ปล่อยมันไปเถอะ หลายวันก่อนมีคนจากโรงพยาบาล มารับตัวมันไป ได้ข่าวว่ามันอยู่ได้สักสองสามวันก็หนีออกมา นี้มันก็หลายครั้งแล้ว เขาเลยปล่อยมันไปเสีย ชาวบ้านแถวนี้เขาก็ให้ข้าวให้ปลามันกินอยู่บ่อย ๆ………….

เอ่อนั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณลุง…….เออๆโชคดีนะไอ้หนู บอกเขาด้วยนะว่าที่นี้มีเรื่องให้เขียนเยอะ นี่ดูยังเรื่องของไอ้กรังนี้ ลุงว่าเป็นแนวเรื่องได้อย่างดีเลยนะหนู…….ครับๆ สวัสดีครับ

ท้องฟ้าเบิกบานแจ่มใส แสงแดดมิค่อยจะอ่อนโยนนัก มิหนำซ้ำยังทำร้ายเสื้อผ้าที่ราวตากให้แห้งเผือดอีก…….กุมพาเดินออกมาจากลุงสงวนได้สักพักแล้ว หนทางต่อไปคือสำนักพิมพ์หนูพุก เรื่องสั้นของเขาที่ใช้เวลาเขียนกว่าสองปี กำลังจะได้ตีพิมพ์ในเร็วๆนี้ เขาจะเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในวงการนักเขียนนักอ่านหรือไม่ มิใช้ปัญหา ปัญหาคือเงินที่เขาจะได้นั้น พอที่จะใช้หรือไม่เท่านั้นเอง……..

อ้าว คุณกุมพา เชิญครับๆ………ยามหนุ่มเดินเข้ามาทักทาย ขณะที่กุมพากำลัง เดินเข้าไปสำนักงานอย่างรีบร้อน…….สวัสดีครับยามป้อม สบายดีนะครับ ได้ข่าวว่าลูกของคุณคลอดแล้ว คงแข็งแรงดีนะครับ…ครับคุณกุมพา ดูท่าทางเจ้าหนูมันดื้อเอาการเลยล่ะครับ เชิญครับๆ คุณจันทร์ท่านรออยู่ด้านในครับ

ด้านในของสำนักงานเงียบสงบ เครื่องปรับอากาศทำงานอย่างเต็มกำลัง ดอกไม้ในแจกกันไม่เคยเหี่ยว เว้นแต่แสงแดดจะตกต้องกระทบเท่านั้น สีจึงจะซีด………

อ้าวคุณกุมพา ดิฉันกำลังรอคุณอยู่พอดีเลยล่ะคะ คือเรามีปัญหาเกี่ยวกับงานเขียนของคุณนิดหน่อยคะ คือในตอนหลังสี่เรื่องนั้นดิฉันคิดว่า มันยังไม่ดีพอคะ ขอโทษนะคะ ดิฉันอ่านงานเขียนมาแล้วก็หลายชิ้น ทั้งนี้งานเขียนของคุณ ไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่ในระยะหลัง หรือว่าคุณจะขาดแรงบัลดาลใจ ที่จะเขียน ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะค่ะ แต่ยังไงทางเราก็ยังไม่สามารถที่จะตีพิมพ์งานของคุณได้ ดิฉันคิดว่าคุณควรที่จะเอาไปปรับปรุงก่อนนะค่ะ แล้ววันหลังค่อยว่ากัน………กุมพาหน้าแห้งเผือด เขาคงจะต้องยอมรับตนเอง เพราะที่ผ่านมาเขาทำงานสลับปะปนกันไปหมด ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องทางบ้าน และเรื่องงานเขียน มันช่างปนเป เป็นผัดไทเสียจริงๆ……………………..

ครับคุณจันทร์ ผมจะเอาไปแก้ไขครับ แต่คุณครับ ผมอยากจะบอกคุณว่า งานเขียนของผมมิใช้งานนิยายน้ำเน่านะครับ เพราะฉะนั้น ผมก็มีเหตุผลเพียงพอที่จะบอกว่าผมทำดีที่สุดแล้ว และนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วยนะครับ ที่งานเขียนของผมออกมาไม่ค่อยได้เรื่อง แต่เอาเถอะครับ เราก็ต้องว่าไปตามเนื้องาน นั้นผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ…………..ค่ะ

โถ่เว้ย…อะไรกันนักกันหนาวะ กะไอ้แค่การตีพิมพ์ มันจะไปยากอะไร ดูไอ้งานเขียนอันสูงส่งของเขาสิ แหม นักเขียนมิทันจะจรดปากการ ก็รอจะซื้อไปอ่าน ไปชมแล้ว นี้แหละความมิเท่าเทียม กุมพาบ่นพึงพำ อยู่ในใจ ขณะที่ต้องเดินกลับไป รอรถเมที่ถนนใหญ่อีกครั้ง

ฉันคือกระต่ายผู้หมายจันทร์ ฉันคือความฝันของท้องฟ้า ฉันคือกลุ่มเมฆบนหลังคา ฉันสูงสุดและเลอค่ากว่าสิ่งใด

หิ่งห้อยของฉัน เธอสวยงามจริงๆ ฉันไม่เห็นแสงของเธอ แต่เธอช่างสวยงามมาก ….ไปอยู่กับฉันเถอะนะ………เสียงไอ้กรังร้องเพลงอยู่ ดังลั่นพร้อมกับสลับมือไม้ไปมาคล้ายท่ารำ ….

แดดยังคงร้อนจ้า ปลาแห้งของแม่ค้าริมถนนมีแมลงวันตอม ที่ผิวเนื้อมีไข่ สีขาวจุกอยู่เป็นก่อน…..

เออหรือว่าเราจะเขียนเรื่องจากไอ้กรังดี….ความคิดของกุมพาผุดขึ้นขณะที่เดินอยู่ริมถนน เจ๋ง … กุมพาหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋า ยับยู่ยี่ มือพลางตวัดปลายปากกา เป็นตัวอักษร ร่ายความตามสิ่งที่เห็น

ฉันคือกระต่ายหมายจันทร์……….เขาคือคนบ้าข้างถนน……….ฉันคือเจ้าแห่งท้องฟ้าฮ่าๆๆๆ………..ชาวบ้านเรียกเขาว่าไอ้กรัง………….ทั้งปากกาและท่ารำ กำลังประชันกัน นักเขียนได้กำไร ส่วนคนบ้าได้ความสนุกสนาน………..

เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว เห้ย แย่แล้วสิ แล้วกูจะกลับบ้านยังไงวะ เนี้ย …..กุมพาสะดุ้งขึ้นจากจินตนาการ ไอ้กรังเตรียมจะหาเพิงหลับนอนแล้ว กุมพาเดินออกมาจากถนนใหญ่ กว่าสี่หน้ากระดาษที่เขาเขียนได้ และเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว ตอนค่ำแม่ค้ายังพลุกพล่าน แต่ผู้คนเริ่มเบาบางลง ไม่เหมือนตอนกลางวัน บ้านของกุมพาอยู่เขตคลองเตย ซึ่งไกลกับที่นี่อยู่พอควร

หะโหล ๆ แม่ครับๆ ผมเองครับ ขอโทษครับแม่ผมตกรถ จะทำยังไงดีครับ ตอนนี้อยู่ถนนติวานนท์ นนท์บุรีครับแม่ แม่รีบมารับผมด่วนเลยนะครับ ครับๆ ผมจะรออยู่ตรงนี้นะครับ ครับๆ ……

บ้านลุงสงวนปิดไฟเงียบแล้ว แม้ค้าเริ่มทยอยกลับบ้าน ….อ้าว ไอ้กรังหายไปไหนแล้วล่ะเนี้ย ….. เพิงพักว่างเปล่า ที่พื้นมีมดกลุ่มใหญ่ กำลังรุ่มกินน้ำจิ้ม ที่หกอยู่ อันที่จริงแล้ว ชีวิตของกรังน่าสงสารมาก กุมพาอธิบายชีวิตของเขาไว้ อย่างน่าสงสาร ชายวัยกลางคน อดมื้อกินมื้อ ตามประสาคนจร และคนบ้า



ไม่กี่นาทีรถเก๋งคันใหญ่ก็วิ่งเข้าซอยมาอย่างช้าๆ เสียงแตรรถดังขึ้น แม่ของเขามาแล้ว รอยยิ้มของกุมพา เบ่งบานขึ้นอีกครั้ง สองสามชั่วโมงมานี้ เขาได้ทั้งประสบการณ์ และงานเขียนชิ้นเยี่ยม กุมพาขึ้นรถ แม่ของเขาทักทายตามประสา รถของเราวิ่งมาอย่างช้าลัดเลาะไปตามถนน…อี๊ด………. แม่เบรกรถ ผมยังอาการยังงัวเงียเพราะความเหนื่อย กุมพา ๆ ลูก ตื่นเร็วๆ …………ครับแม่…………ลุกขึ้นมาดูนี้เร็ว รถราสมัยนี้ขับไม่ดูจริงๆ ผมค่อยๆมองดูเหตุการณ์ด้านหน้า ระบำดวงดาวเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่เป็นความฝันของชายวัยกลางคน รถมูลนิธิวิ่งผ่าน มือของกรังห้อยลงมาจากคันหาม ……..แม่ขับรถเลียบฝูงคนมาอย่างช้า ในตาเศร้าหมอง หัวใจของผมยังคงเต้นเร็ว ตาลายและแสบพร่า ผมรีบคว้ากระดาษออกมาจากกระเป๋า แล้วรีบอธิบายชีวิตของกรังในตอนจบ มือของผมสั่นไม่เป็นจังหวะ ในตามีน้ำปาดเป็นทาง บนหน้ากระดาษยับยู่ยี่ อธิบายข้อความไว้สองสามบรรทัด……..กรังได้ทำสิ่งที่ตนรักแล้ว เขาตามหิงห้อยไป ตามทางถนน และทางอันลดเลี้ยว ระบำดวงดาวและดวงจันทร์บนฟ้าได้ขับกล่อมเขา ให้หลับฝันใยยามนิทรา อย่างมีความสุข ตลอดไป